چرا از مرگ می ترسیم؟!

چند روز پیش با تعدادی از دوستان به نمایشگاهی رفتیم که زندگی آخرتی انسان را از لحظه مرگ تا روز قیامت به صورت تابلوهایی به تصویر کشیده بود.

وقتی تابلوهای مربوط به جهنم را دیدیم دوستی می گفت: چطور خدا می تواند بندگانش را اینگونه سخت عذاب کند در حالیکه پدر و مادر که اندکی از محبت خدا را دارند هرگز حاضر نیستند فرزندان خطاکارشان را به شدت مجازات کنند؟!!

دوست دیگری از که دیدن تابلوهای عذاب شوکه شده بود گفت: واقعا خدا می خواهد با ما چه کار کند؟!!!! ما که سرا پا گناهیم و از طرفی هم طاقت اینهمه عذاب نداریم!؟(حس کردم نقاش به خوبی به هدفش که به فکر بردن افراد بوده است؛ رسیده است!)

همه این عذابها و صحبتها حول و حوش آن منجر می شود که عموما از مرگ بترسیم و حاضر نباشیم طبق تو صیه هایی که به ما رسیده در  روز چند مرتبه به مرگ فکر کنیم و به زمانی که از تمام آنچه  در این دنیا دوست می داریم جدا شویم؛ درنگ کنیم!

شخصی سوال بالا را از ابوذر پرسید که چرا از مرگ می ترسیم؟! و ابوذر هوشمندانه پاسخ داد برای آنکه شما دنیایتان را آباد کردید و آخرت را خراب نمودیدو طبیعی است که دوست ندارید از جای آباد به جای خراب بروید!

----------

در واقع انسان بطور فطری دوست دارد همواره باقی باشد و نمی داند که ناچار است مرگ را به عنوان یک مرحله میانی تا رسیدن به زندگی ابدی پشت سر بگذارد!

انسان به اشتباه مایل است حیات ابدی را در این دنیا جستجو کند و تمام لذایذی که در بهشت وعده داده شده است را دراین دنیا بدست آْورد! این اشتباه؛ انسان را به دنیا طلبی  و در نتیجه آخرت گریزی میل می دهد.

----

ای کاش به‌آن دوست عزیزم که در  محبت شدید خدا به بنده اش به تردید افتاده بود می گفتم که هر پدر و مادر دلسوزی؛ فرزندش را برای خارج کردن غده سرطانی به تیغ جراحی می سپارد؛ کاری که جهنم برای گناه کاران در برزخ و قیامت انجام می دهدتا به بهشت سلامت در آیند(جاودانگی در آتش برای اندکی ست و بسیاری  از اهل جهنم بخشیده می شوند! وبه بهشت می روند!)

کاش به دوست نگران دیگر گفته بودم که خدا قرار نیست با ما کاری بکند و خودمان باید ببینیم با خودمان چکار می کنیم!

کاش هر روز به مرگ فکر می کردیم و به لحظه رویارویی با خدا وند می اندیشیدیم تا شاید بواسطه  این افکار با مرگ مانوس  شویم و بخاطر ملاقات با پروردگار؛ آن را دوست بداریم!!