در شهر و روستا؛ در خیابان و بیابان(!)؛ در کوچه و بازار؛ هرجایی را نگاه کنی آدمهایی را هم از جنس مذکر و هم از جنس مونث می بینی که با طرز لباس پوشیدن و آرایش کردن و راه رفتن و حتی خندیدن قصد دارند جلب توجه کنند !
انگار بیماری جلوه گری شیوع یافته و نه چیزی و نه کسی جلودارش نیست!
گویی خیلی ها دوست دارند مثل آن شخصیت طنز برنامه کودک؛ نه به صراحت بلکه با کنایه از دیگران بپرسند: من خوشگلم؟؟!!
اشتباه نشود! من این طرز تفکر را ندارم که یک جوان مانند یک پیر لباس بپوشد و رفتار کند! حرف من این است که کار بیمار گونه بعضی ها به شکلی ست که می خواهند در بین همسالان خود بواسطه مدل لباس و یا مدل مو متمایز باشند!
علت چیست؟
واقعیت آن است وقتی جامعه به سمت تجملات و ... به پیش می رود و همچنین شعائر و آیین های دینی در یک محیط خانوادگی کم رنگ می شود؛ نمی توان مقصر را یک دختر و پسر جوان دانست!
واقعیت آن است خیلی وقتها محیط پیرامون تاثیر می گذارد . بقول یک عالم برجسته که گفته: طبیعت دزد است! یعنی خصایص و منش ها و رفتارهای دیگران بطور ناخواسته و دزدکی در شخصیت انسانها نفوذ می کند!!
ما چه می توانیم بکنیم؟!
ما قادر نیستیم در جامعه و تک تک خانواده ها نفوذ کنیم تا باورهایشان را تغییر دهیم اما یک کار می توانیم بکنیم!
گاهی وقتها ما با نگاههای خود که از روی کنجکاوی و یا خدای ناکرده از روی هوس صورت می گیرد به این بیماران جلوه گری(!)؛ اعتماد به نفس بیشتری برای ادامه رفتار زشتشان می بخشیم!
اگر همه ما به این نوع هنجارشکنی ها بی اعتنایی کنیم و حتی یک لحظه نگاه را هم از این نوع آدمها دریغ کنیم؛ مطمئنا انگیزه آنها برای جلب توجه دیگران کاهش می یابد! زیرا آنها تشنه نگاه و توجه ما هستند و ما این را از آنها دریغ کرده ایم!!
-----------
گاهی می توان با یک لبخند؛ امر به معروف کرد! و گاهی می توان با یک بی اعتنایی ساده؛ نهی از منکر!