مجموعه حرفهای خودمانی برای خدای عزیز!(4)
آنچه که تاکنون در باره خدای مهربان هستی گفته ایم؛ بحثهای فلسفی نبود؛ بیشتر دلی بود!
اما یک حرف دل پسند(!!) دیگر از این مجموعه حرفها باقی مانده و آن راه ارتباط با خداست.
«مناجات» بهترین پل ارتباطی با خداست!
مناجات یعنی هرکس با زبان خود با خدای خود حرف بزند؛ گویی که تنها خدا مال اوست!
مناجات یعنی بدون هیچ واسطه؛ دردت را با خدایت بگو!
مناجات یعنی حس کن خدایت از همه چیز به تو نزدیکتر است و در یاری رساندن به تو؛ تواناتر!
اما در این بین عارفان دلسوخته حرف دیگری دارند! آنها که سحرگاهان به شوق مناجات با رب جلیل بر می خیزند و لذت اشک ریختن بر لذت خوابیدن؛ ساعتها غلبه دارد!!
عارفان؛ غایت آمال وآرزوی خویش را تنها و تنها پروردگار خویش قرار داده اند و شوق و اشتیاق «الی ربها ناظره-قیامت23»؛ دغدغه دیگری برای آنها نگذاشته است!
این هم یک نمونه از آیه الله حسن زاده آملی:
«ای آفریدگارم! دستم را بگیر تا تنها تو را ببینم و سخن تو را بشنوم و دل به توبازم و زبان را با یاد تو گویا سازم!
ای آفریدگارم! خواهم بگویم؛ چه بگویم؟! و خواهم بجویم؛ چه بجویم؟! این قدر دانم که باید گویای تو و جویای تو بود!
ای آفریدگار من! طبیب برای دردمندان است! اگر تو دردم را دوا نکنی و امیدم را روا نکنی به کجا روم؟!
ای آفریدگارم! چگونه آفریننده از آفریده غافل است ؟ و از وی دور!
مرا در حضور بدار و بیداریم ده! اگر آفریننده را خواب در رباید؛ نگهدار آفریده چیست؟! دانم که تو را خواب ناید! خواب و خوراک در تو راه ندارد و هر که خواب و خوراک کمتر است به تو نزدیکتر است!
مرا به خود نزدیک گردان؛ تو دومی نداری! تنهایی! مرا به تنهایی خوی ده تا رنگ تو گیرم که تو خوبی و باید به خوبی تن در داد!
آفریدگارا! در این دل شب با تو عهد بستم که دهن به هرزه نگشایم و سخن بیهوده نگویم و در هر کاری جز خشنودی تو نخواهم و در هر حال جز راه تو نپویم!
آفریدگارا! جانم را به سوز و گداز بدار و زبانم را به راز و نیاز!
آفریدگارا! جهان را بهشت می بینم و از زیبایی آن لذت می برم جمال تو که جهان آفرینی تا چه اندازه دلنشین است!
آفریدگارا! مرا به سجده های طولانی مدد فرما و شب زنده داریم ده! که نوای سحر دلسوختگان از نغمه های بهشتی گیرا تر است!»
برای سلامتی و طول عمر این عارف وارسته صلوات!
ای مرغ چمن از این قفس بیرون شو!
فردوس ترا می طلبد مفتون شو!
طاووسی و از دیار یار آمده ای!
یادآور روی دوست شو مجنون شو!
امام خمینی(ره)