گاهی کسی را دوست دارم چون تمامی ابعاد شخصیتی او را دوست دارم!
به عنوان مثال استاد مطهری را بسیار دوست دارم بواسطه آنکه از همان شروع جوانی با آثارش مانوس شدم و با اندیشه هایش؛ اندیشه کردم! و با خاطرات شنیده از ایشان زندگی کردم!
گویا آن بزرگوار را می شناختم و با او بسر بردم! هر وقت سر به سنگ قبر مطهرش می گذارم خاطراتی از دوران سخت شک و شبهه(!!) برایم زنده می شود که در سایه قلم آن بزرگمرد به خیر گذشت!
نه استیو جابز را اینگونه دوست ندارم!
----
گاهی کسی را دوست دارم چون نوعی اخلاص در کارش بوده و ستایش همگان را برانگیخته است!
آدمهایی هستند که همه عمر به فکر خدمت به خلق خدایند و در این مسیر هیچگاه مزدی از کسی نمی خواهند و در پی کسب مقامی نیز نیستند و تنها هدفشان رضای خداست!
خوشبختانه آدمهای اینچنین خیر خواه در جامعه ما زیاد هستند اما اجازه دهید مرحوم مادرم را مثال بزنم!(هنوز وقتی کسانی که در درمانگاه خیریه زینبیه و ... که او با کمکهای مردمی ساخت به من می رسند؛ می گویند: خدا مادرت را بیامرزد و رحمت کند!)
نه استیو جابز را اینگونه هم دوست ندارم!
--------------------
گاهی کسی را دوست دارم چون بخشی از شخصیت و افکار او مورد احترام من است زیرا آن فرد به عنوان یک انسان؛ بخشی از ویژگیهای مثبتی را دارد که از لحاظ دینی مورد تاکید و سفارش بوده است و فطرت پاک آدمی نیز به درستی آن گواهی می دهد!
استیو جابز انسانی ست که سخت کوشی را می توان از او آموخت! تلاش مستمر و از پای نیافتادن بواسطه شکستها و سختیها از ویژگیهای اوست! البته همواره انسان از مشاهده «نبوغ» به وجد می آید ولی تنها ما نوابغی را ستایش می کنیم که تلاش کرده اند و جنبه های مختلف از استعداد خدادادیشان را به نمایش گذاشته اند!
در این نگاه؛ جابز را به آن دلیل دوست دارم که رسول خدا صلی الله علیه و آله از حاتم طایی خرسند بود! قطعا پیامبر بزرگوار ما از اعتقادات حاتم خشنود نبود- چرا که او کافر بود- اما سخاوتش؛ خصلت زیبایی بود که پیامبر را به وجد می آورد!
درباره سختکوشی استیو جابز در بخش دوم صحبت خواهیم کرد . ان شاءالله