بسم الله الرحمن الرحیم
«برکت» ؛ چه شیرین است!
همه ما با مفهومی با نام «برکت» آشناییم اما نکته جالب آن است پروسه ای را که رخ می دهد و مثلا برکت را در پول خود می بینیم برای ما کاملا مجهول است در حالیکه آن را حس کرده و از نتیجه آن شگفت زده شده بودیم!(یعنی انتظار نداشتیم این میزان پول بتواند اینهمه خرج و هزینه را پوشش دهد و ما را بی نیاز کند!)
برکت؛ محصول توکل است!
برکت محصول اعتماد داشتن به رزق و روزی ست که اگر حلال آن را از خدا طلب کنیم و آن را جستجو کنیم ؛ خداوند نیز آن را به رزق و روزیمان می افزاید!
برکت؛ علاوه بر روزی است! و همینطور بی خودی(!!) پول و یا هر چیز مادی دیگر زیاد می شود!
برکت همیشه در پول نیست! گاهی در عمر است(آدمهایی هستند که در عمر کوتاه خود موفقیتهای بسیاری بدست می آورند!)
برکت گاهی در فرزند است(فرزندان صالحی که راه و نام نیک والدین خود را دوچندان می کنند!)
برکت گاهی در همسر است!!(ببخشید اشتباه شد!!!)
....
---------------------
برکت؛ چه شیرین است!
برکت بهترین چاشنی رزق و روزی ست!
برکت را باید از خدا جداگانه طلب کرد!
دوستان عزیزم! زندگی تان پر برکت باد!
-------------
می گویند در یکی از سالهای سخت در ایام گذشته که گرانی شده بود؛ کشاورز مومنی که زمین زراعی بزرگی داشت؛ از دیدن فقر و فلاکت مردم اندوهگین شد و به مسجد رفت و فریاد زد:
هر فردی که گرسنه است از زمین زراعی من جو بردارد به شرط آنکه واقعا مستحق باشد و بیش از نیازش هم بر ندارد!
کور از خدا چه می خواهد: دو چشم بینا!! مردم نیازمند از خدا چه می خواهند: مرد سخاوتمند و باخدا !!
همه نیازمندان ریختند و جو را به منظور تهیه نان؛ به مقدار لازمشان بردند!
آن کشاورز تقریبا از محصول آن سال چشم پوشی کرده بود اما گفت:
حالا می رویم و کاه آن را (ساقه های جو را)بر می داریم و می فروشیم!
کاهها را که برداشت اول آن را پاک کرد( یعنی معدود جوهایی را که بین ساقه ها بود جدا کرد!)
نتیجه شگفت آور بود:
میزان جو باقیمانده در کاه؛ دو برابر محصول سال گذشته این کشاورز باخدا بود!
سال دیگر این کشاورز این زمین را کشت نکرد( معمولا زمین های کشاورزی را یک سال در میان کشت می کنند)
اما بهار که رسید و برفها که آب شد دوباره با شگفتی ملاحظه کرد که جو از زمین جوانه زده و آن سال نیز محصول خوبی برداشت کرد!
----------------------
قدما نیتهای پاکی داشتند! هم دلهایشان باصفا بود هم اعتقاداتشان پاک و زلال!
هم کشت می کردند؛ هم عرق می ریختند و کار می کردند اما چشمشان به زمین نبود! بلکه به برکت خدا بود! خدایشان رحمت کناد!