صبح می شود! می روی به محل کارت! ساعاتی آنجا می مانی و بر می گردی! غروب می شود؛ اوقاتی را به تفرج می گذرانی و بعد خواب!...
دوباره صبح می شود و دوباره می روی به محل کار و دوباره ....!!
این تکرارها هر روز مکرر می شوند و ما اسمش را می گذاریم:«روزمرّگی»!
روزمرگی چیز جالبی نیست ولی بهر حال بخشی از عمر ماست وآفت بزرگی هم دارد که «غفلت» نام دارد.
روزمرگی علاوه بر آنکه آدمی را از خیلی از چیزها غافل می کند؛ از خودش هم غافل می کند!
---------
می گویند فردی پیش یکی از بندگان صالح خدا رفت و از او گویا نصیحتی خواست! آن مرد صالح به او گفت: در شبانه روز یک ساعت هم به خودت بپرداز!
(همه ما روزانه به ساعتی نیازمندیم تا بیاندیشیم که صد سال قبل کجا بودیم و اکنون کجاییم و صد سال بعد کجا خواهیم بود!)
(همه ما روزانه به ساعتی نیازمندیم تا بیاندیشیم که چه می کنیم؟ چه می گوییم ؟ چه می شنویم؟ چه می خواهیم؟ چه باید بخواهیم ؟و...)
مدتی گذشت و روزی آن مرد صالح از گروهی پرسیده بود:
از فلان کس چه خبر؟ آیا ازفردی که از من نصیحت خواسته بود خبری دارید؟!
به او گفتند که دستور شما را اطاعت کرده و بجای یک ساعت؛ 24ساعت را به خودش می پردازد!(یعنی مراقبه دائمی دارد! یا به قول آقای حسن زاده آملی؛ همواره کشیک نفس می کشد!)
خوشا به حالش!
-----------------
فردی می گوید با امام صادق علیه السلام در سفر حج همپالکی بودم!(دو طرف کجاوه ای را که اجاره می کردند؛ دونفر می نشستند و به طرف مقابل همپالکی می گفتند)
امام پرسید: قرآن داری؟
گفتم :آری! فرمودند: بخوان!
با صدای حزینی شروع به تلاوت قرآن کریم کردم و دیدم که امام گریه می کند!
بعد از مدتی فرمود که کافیست!
سپس فرمود:
ساعاتی در شبانه روز به انسان می گذرد که در دلش نه کفر است و نه ایمان ! پس به دلت سری بزن! چرا که دل مانند پارچه کهنه که با مختصر اشاره ای پاره می شود؛ دل هم مقابل وسوسه نابود می شود!
-----------
در تمثیل زیبای امام صادق علیه السلام ؛ همانطور که پارچه نو؛ محکم و سفت است و زود عیب نمی گیرد و پاره نمی شود؛ دل نیز باید همیشه تازه و نو باشد تا آسیب نبیند!(F5 دل را باید زود به زود زد!)
و اگر دل مانند پارچه؛ کهنه شود با مختصر وسوسه شیطان؛ انسان را به نا بودی می کشاند!
خدایا توفیق عطا کن که با حلاوت یاد تو؛تلاوت کلام تو؛ توسل به اولیاء تو؛ همواره دلمان تازه و نو باشد!